Evimin 100 metre ötesinde bir ilkokul var.
Sabah çocukların Bayram coşkusuna şahit olmak için oraya gittim. Velilerin arasına karışıp keyifle, umutla, gururla onları seyrettim. Sevinçlerine, coşkularına gönülden katıldım.
Hatta “Bugün 23 Nisan/Neşe doluyor insan” şiirini onlarla birlikte okudum.
Akşam televizyonda bu yıl Bursa’da düzenlenen 40. TRT Uluslararası 23 Nisan Çocuk Şenliği’nin galasını seyre daldım. Kırk ülkeden 800 çocuk aynı sahnede aynı coşkuyu paylaşıyorlar. Ben bu yazıyı yazarken onlar rengarenk kıyafetleri, muhteşem dansları ve bütün güzellikleriyle kutlamalara devam ediyorlar. Bir taraftan yazıyor, diğer taraftan onları seyrediyorum.
Akşam, gala başlamadan önce, birkaç kanalı dolaşayım da memlekette neler olup bitiyor haberim olsun istedim. Aslında yıllardır, oturup özellikle haberleri seyretmişliğim yoktur ama bilgi sahibi olmadan fikir sahibi de olunmuyor malum, yine “Birazcık seyredeyim.” dedim. Demez olaydım!..
Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı
Bir bayram düşünün ki aslında iki bayram bir arada
Çocuk Bayramı ve Ulusal Egemenlik Bayramı.
Çocukları seyrediyorsunuz; içiniz umutla, yüreğiniz sevinçle doluyor.
Çocuk Bayramı, bayram gibi kutlanıyor.
Büyükleri seyrediyorsunuz; içiniz kararıyor, umudunuz umutsuzluğa, sevinciniz üzüntüye dönüşüyor.
Demokrasi ruhunu, ulusal egemenlik kavramını -bırakın içselleştirmeyi- zerrece anlayamamış büyükler, Ulusal Egemenlik Bayramı’nı kâbusa dönüştürüyor.
En ağır suçlamalar, hakaretler, küfürler havada uçuşuyor.
Hem de ne zaman?
Gün, Ulusal Egemenlik Bayramı günü; konu, seçim tartışmaları.
Bir tarafta “millete müracaat” kararı alınmış, öbür tarafta “milletin tercihlerine ipotek koyarcasına” hakaretli, küfürlü tartışmalar.
Çelişkiye bakar mısınız!..
Hiç olmazsa bugün yapmayın, hiç olmazsa bugün utanın.
Hadi milletten utanmıyorsunuz…
Bari çocuklarınızdan utanın.