Ali Osman Mola

Aracılara derslerini vermek için ucuz mal ithal edilebilir mi? Evet ama sürdürülebilir değil. Bunun zararı, sonuçta, aracılara değil üreticilere yansır. "Et" konusunda yıllardır deneniyor, biz de her seferinde "Bunlar geçici çözümler, sonunda kendi üreticinizi vurursunuz." diyoruz; öyle de oluyor ama hâlâ amacına ulaşmayacak tehditler, tedbir sanılıyor.

Tohumlar, gıdaların ham maddeleri. Sağlıksız bir tohumdan, sağlıklı bir gıda üretilemez. Dolayısıyla gıda ile ilgili her konuda olduğu gibi "tohum" konusunda da son derece hassas olmamız gerekiyor. Hassasiyetimizin diğer yönünde ise bu ülkedeki üretimin miktarı ve kalitesi olmalı. Kendi ürünlerimiz hakkında çıkarılan mesnetsiz dedikoduların hem tarımımıza hem de ihracatımıza darbe vuracağı unutulmamalı.

Bilgi kirliliği had safhada. Tohumu tartışırken bile siyasi, dini, milli, sosyal, ticari vs. tarafgirliklerimiz ve karşıtlıklarımız ön planda. Paylaşımlara baktığımda "yerli tohum, standart tohum, dededen kalma tohum, hibrit tohum, ıslah edilmiş tohum, genetiği değiştirilmiş tohum" terimlerinin bile birbirine karıştırılmış olduğunu görüyorum. Dolayısıyla aynı terimi kullanan insanların çoğu aslında farklı şeylerden bahsediyorlar.

Etiket hayatımıza girdiğinden beri tüketicilere, "Etiketlerde hangi bilgilerin yer almasını istersiniz?" sorusu sorulur. Soru da muhatapları da doğrudur. Gelgelelim cevapları alt alta yazdığımızda, uzun bir liste ile karşılaşırız. Bunlara ek olarak kamu otoritesinin, çeşitli sebeplerle etiketlerde bulunmasını istediği hususlar da vardır. Hatta zaman zaman, ürününü diğer benzer ürünlerden ayırmak isteyen üreticilerin talepleri de olur. İşte bu yüzden "Etiket, ürünün kimliğidir." denir.

Hep merak ettiğimiz, "Niçin tereyağı yerine margarin kullanıyoruz?" sorusunun cevabı rakamlarda...

Yıllardır, klasik sohbet konularımızdan biridir "darbeler". Genel kanı, "artık Türkiye'de darbe olmayacağı" istikametindedir. Ben de her seferinde derim ki: "Olur. Şartlar olgunlaşırsa 'ABD'de' bile olur." "Şartların olgunlaşması" ne demek? Hâlâ aynı fikirde miyim?

İki hafta önceki "ayçiçeği yağı" ile ilgili makalemde "verim, verim, verim" demiştim. Pamukta verim üst düzeyde ama yine de sorunlar bitmiyor. Örneğin -hatırı sayılır devlet desteklerine rağmen- ekim alanlarının daralmasının ve pamuk üreticisi çiftçilerin başka ürünlere yönelmesinin sebepleri olmalı. Soruna böyle yaklaştığımızda verimden sonraki diğer kronik sorunlarımızla karşı karşıya kalıyoruz: Girdilerde dışa bağımlılık, üretici maliyetlerinin yüksek olması ve kalite.

Bayramı, bizi özleyen, yolumuzu gözleyenlerle birlikte geçirelim. Onları hazin, mahzun, yalnız koymayalım ki... Çocuklarımız da ailenin anlamını anlasın, bir arada olmanın tadına varsın. Anlasın ve varsın ki yarın bizleri hazin, mahzun, yalnız koymasın.

Hemen hemen her yazımızda dönüp dolaşıp aynı noktaya geliyoruz: En büyük sorunumuz, verim. Sahip olduğumuz toprakları verimli kullanmıyoruz. Topraklarımız ekilmiyor veya sulanamıyor. Sulama o kadar önemli ki konunun uzmanları, tek bir sulama ile ayçiçeğinde verimin iki katına çıkarılabileceğini söylüyorlar.

Zeytin, kutsal kitaplarda adı sıkça geçen, hakkında kullanılan ifadeler sebebiyle insanlar tarafından neredeyse "kutsal" kabul edilen bir meyve. Modern tıbbın tavsiyeleri bakımından da durum pek farklı değil.